VIII. ER WORDT GEREGEERD

Als Barth het werken aan zijn KD beëindigt, is hij een oude man geworden. En zijn ouderdom komt met gebreken. Zijn lichaam laat het meer en meer afweten, hij is vaak ziek. Maar zijn geest blijft tot het eind toe helder.

In september 1966 maakt hij – begeleid door zijn huisarts! – een reis naar Rome om zich door het Vaticaan te laten informeren over de vernieuwing die het Tweede Vaticaans Concilie gebracht had. Zijn eigen bijdrage bestond in een pleidooi om in plaats van de in de hemel opgenomen Maria de zo uitgesproken op de achtergrond blijvende Jozef tot het symbool van de kerk te verklaren.

Tot een paar dagen voor zijn dood voert hij een omvangrijke briefwisseling. In de nacht van 9 op 10 december 1968 sterft hij in zijn slaap. De avond voor zijn dood voerde hij nog een telefoongesprek met zijn vriend Eduard Thurneysen. Deze bericht hoe Barth hem, moedeloos als Thurneysen blijkbaar was, over de situatie in de wereld aansprak:

”
Ja, de wereld is donker. Maar we mogen
het hoofd niet in de schoot leggen! Nooit! Want
er wordt geregeerd, niet alleen in Moskou of in
Washington of in Peking maar van helemaal boven,
vanuit de hemel. God voert het regiment. Daarom
koester ik geen vrees. Laten we toch blijven
vertrouwen, ook in de donkerste ogenblikken! We
mogen de hoop niet opgeven, de hoop voor alle
mensen, voor de hele volkerenwereld! God laat ons
niet vallen, niemand van ons en ons allen met elkaar
niet! Er wordt geregeerd!
”
(Gesp Thurne, 562)

Dat het zijn laatste woorden zijn is toeval! Dat het juist deze woorden niet zijn.

De grote ontdekking, die hem maakte tot de theoloog die hij was, is geweest: God –niet God in het algemeen maar de God van Jezus Christus! – voert het regiment en daarom hoeven wij het hoofd niet in de schoot te leggen.

En daarom zijn wij geroepen om tegen de verkeerde wereld in opstand te komen, in de hoop op de wereld, die komt!