Billy Graham

Praktisch dezelfde grens bleek bij het gesprek met Billy Graham dat zijn zoon Marcus (hoogleraar in Chicago waar Graham ook woonde) in Wallis (Zwitserland) had gearrangeerd.
Deze ontmoeting vond in een menselijke vriendschappelijke sfeer plaats: “hij is een jolly good fellow met wie men een goed en openhartig gesprek kan voeren, en van wie men de indruk heeft dat hij zelfs kan luisteren, hetgeen bij een dergelijke bazuinblazer van het Evangelie niet zo vanzelfsprekend is”.
Die gunstige indruk bleef bij een tweede gesprek dat twee weken later in Bazel ten huize van Barth plaats vond.
“Dat werd echter heel anders toen wij hem ’s avonds in het stadion St. Jakob hoorden en getuigen werden van de grote invloed die hij op de massa uitoefende!”
“Ik was daar alleen over ontsteld. Hij ging als een razende tekeer, en wat hij verkondigde was zeker niet het Evangelie! Het was het afvuren van pistoolschoten. Dat was prediking van de wet, niet van de Blijde Boodschap. Hij heeft de mensen willen laten schrikken. Dreigen, dat maakt altijd indruk. De mensen willen liever verschrikt dan verblijd worden. Hoe nader men het vuur aan de schenen legt, des te harder “lopen zij”. Maar ook dat succes is geen rechtvaardiging voor een dergelijke preek. Men mag het Evangelie noch tot wet maken noch “als een handelsproduct verkopen”. Wij moeten de lieve God de vrijheid laten om Zijn werk te doen.”