JEPHTA’S DOCHTER

Zij weende om een knop die nooit zou breken.

Maar zuiverde voorgoed het leugenachtig woord

uit elke mannenmond, door als het ware

Jephta zelf te wreken. Zij was haar vaders kind.

Totdat zij ook geen woord meer vond en enkel

met vriendinnen weende, zong en zwijgend krijtte.

Toen boog zij terug. De knop moest om.

Hij zou haar nooit begrijpen.

                                                                     Wessel ten Boom