Stille zaterdag
STILLE ZATERDAG
Dit is de gruwelijke zaterdagmorgen van naaktheid
nu alles ontvalt en wij elkaar vinden in dagelijksheid van bestaan. Zo slijt het protest van een die zogenaamd
weet dat zwijgen is beter dan spreken.
Sneeuw kon niet lang onze zonden verdragen waaronder
verhard onze zielen vergingen omdat wij niet wisten hoe
ons om te keren. Dit is de dag van verloren sabbat waarop
Jezus’ hart brak en zijn kruis bij de hemel kaal afstak.
Hoe zouden wij weten dat God ons vergaarde toen aarde
bevroor door onze handen? Niemand die geloofde toen
de Geest openbaarde maar geen ongeloof kan doven
het vuur van wie dragen de schoven.
Hoe sijpelt zijn woord als sneeuw voor de zon en zoekt zijn
weg door de vriendelijke voren. Nu blijkt pas hoe drassig
het was en spijtig dat niemand de tronken bewaarde.
Nog steeds groeien woede en wanhoop daaronder samen.
Dit is de dag die zal zijn verdwenen want niets is van waarde
als wij niet breken de dode takken niet meer willen rapen
maar stil steeds vergeten wat ons ontviel dat ook zelf wij al lang
zijn gevallen en afgestorven op zaterdagmorgen
zonder dat wij nog wagen te wenen.
Wessel ten Boom