Commentaar (Waar is de man?)

logo-idW-oud

 

COMMENTAAR (Waar is de man?)

Van wie is het kind dat groeit in de buik van een vrouw? Er zijn vrouwen voor wie deze vraag niet eens aan de orde komt – omdat elke conceptie, of zelfs anti-conceptie, aan hen voorbij is gegaan. Er zijn ook vrouwen voor wie het een wanhopige vraag wordt, omdat dit kind ‘ongewenst’ is en hun hele levensverwachting onderuithaalt – terwijl manlief met de noorderzon is vertrokken of de beslissing graag ‘aan haar overlaat’, wat net zoiets is, en misschien nog wel erger. Ja, het hemd is nader dan de rok, en dat betekent dat men in vragen van abortus en euthanasie alleen in wijze mildheid kan spreken. Er bestaat overigens ook zoiets als lijden om Christus’ wil, al is dat nauwelijks in te brengen in het publieke debat. Terwijl je er natuurlijk wel het verst mee komt in je leven, dat voor een deel nu eenmaal lijden ís.

In Trouw schreef Cecil Arda laatst een heftig pleidooi voor het goed recht van vrouwen zelf te beslissen over een abortus. Dit met het oog op de eventuele regeringsdeelname van de CU, die inmiddels een feit is. De teneur was duidelijk: laten de witte, christelijke mannen met hun bevoogdende handen van ons en ons verworven recht afblijven! Dit beeld bleef bij mij wat hangen, en ik raakte in de knoop omdat het eigenlijk zo in tegenspraak is met wat er feitelijk gebeurt: zij die tegen abortus zijn houden juist hun handen thuis, terwijl zij die voor abortus zijn het moeten hebben van witte, steriele handen die een pijnlijke grens overschrijden. Blijkbaar wordt de ‘betutteling’ om geen abortus te mogen laten plegen als zo bedreigend ervaren dat het beeld 180 graden draait. Deze bevoogding is de eigenlijke ingreep bij een vrouw; niet het verwijderen van haar toekomstig kind.

Van evangelicale glimwormen die met overslaande stem het recht van een ongeboren vrucht opeisen moet ik niets hebben. Maar dat wil niet zeggen dat de man in het debat over abortus principieel buitenspel moet worden gezet, zoals deze Turkse feministe én zakenvrouw schijnt te vinden met de bekende leus ‘Baas in eigen buik.’ Hoe langer ik er over nadenk, hoe vreemder en pijnlijker ik dat eigenlijk vindt. Het zal toch niet zo wezen dat een moderne vrouw die haar autonomie heeft bevochten op keuken en kerk, werkelijk vindt dat een kind van haar alleen is? Toch is dat de enige lijn, waarlangs de ‘arbortus-strijd’ lijkt te (kunnen) worden uitgevochten: als vrouw tegen man. Ik proef hierin een claim die mij onsympathiek is. Alsof ik hooguit alleen als bedgenoot of verwekker interessant was, maar niet als een liefhebbende vader die ook zijn rechten op dit kind mag laten gelden.

Maar meer nog proef ik dit: een grote eenzaamheid van de ‘moderne vrouw’ om als het er op aankomt de last van het kind en ouderschap blijkbaar alleen te moeten dragen, en dat te moeten combineren met haar carrière.

Waar is de man die zich omkeert? There is something rotten in the State of Danmark.

WtB