Van de redactie

logo-idW-oud

 

VAN DE REDACTIE

De nazomer – is er een christelijkere tijd dan deze, waarin het leven alle liturgische inkleding ver achter zich laat en in het zonlicht naakt en blozend openligt, tot de oogst bereid? Wie kan er overtuigender zeggen: het was een prachtig jaar, het was een prachtig leven, want alles vergáát (zelfs Calvijns geboortedag)?

In dit nummer wordt veel gestorven en geoogst. Arie Spijkerboer gedenkt met toewijding onze vroegere redactiesecretaris Jaap van der Wiel die op de laatste dag van juli overleed, en koos een meditatie van diens hand. Den Boer staat stil bij het wonen in een eeuwig huis. Laura Reedijk laat iets zien van de dichter en de dood en de haat tegen het levende Israël. Kunnen we schrijven tegen de dood in? Sterven deed ook onze oud-redacteur Ted van Gennep, nu bijna twintig jaar geleden. Rens Kopmels herinnerde zich een stuk van hem over een volle zomer in het Zeeuwse land. Lowik Schoch herinnert zich daarentegen God in Frankrijk.

Als een huwelijk uitloopt op scheiding sterft er ook iets, en woorden betekenen nooit meer wat zij voorheen betekenden. Of kan ook dan worden gezegd: het is mooi geweest? Christine Smalbrugge-Hack schrijft over de kwetsbare aangelegenheid van scheiding en trouw, en krijgt vanzelf vragen bij de klassieke verbondstheologie waar het protestantse huwelijk veelal op gebouwd wordt. Nu straks de helft van alle huwelijken in Nederland vroeg of laat strandt (en dat zal niet zo heel lang meer duren) voorwaar geen luxe. Heeft de theologie, principieel gesproken, überhaupt woorden voor een scheiding?

Twee stevige stukken. Dat de Islam wat anders is dan de rijpe nazomer van jodendom en christendom komt aan bod in een soort van open brief die we kregen van Hebe Kohlbrugge en een aantal geestverwanten. Deze brief lost een schot voor de boeg, niet richting Islam maar richting de synode, om bij zijn nota over de Islam de jota van Jezus en de profeten niet te vergeten. En de Islam komt ter sprake in het slotdeel van het essay van Coen Wessel over de cultuurstrijd in Nederland tussen de Wilders-kiezers en de progressieve bohémien. Het is toch krek jammer dat In de Waagschaal niet meer lezers heeft.

Sterven tenslotte deed Jezus, Zoon van God. Een vreemde oogst en eersteling. Coen Constandse besluit zijn antwoord op Jan Muis waarom in de lijn van Marquardt het definitieve ‘ja’ van God het ‘nee’ van Joden eerder in- dan uitsluit. En Willem Maarten Dekker schrijft over de Franse filosoof Alain Badiou die, ook vreemd, als atheïst of agnost veel verwacht van Paulus in zijn beroep op het ‘evenement’ van Jezus. Wordt vervolgd.

Vreemd zal het ook zijn om te beseffen dat het evenement In de Waagschaal zonder Arie Spijkerboer moet bestaan. AAS heeft aangegeven niet meer goed te kunnen reizen, en daarom uit de redactie te treden. Zelfs zijn redacteurschap blijkt vergankelijk. Het zou geheel in zijn geest zijn hem kort te bedanken en over te gaan op de orde van de dag. Maar zo gaat dat niet. U hoort van ons. Wij nazomeren nog rustig even door.

Wessel ten Boom