De zomer begon zo mooi met het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië. Het is ver weg gezakt na alles wat er verder gebeurd is. Geen komkommertijd, maar dagelijks wereldnieuws. De dreigende oorlog in de Oekraïne, opeens dichtbij gekomen door het neerhalen van de MH17. De oorlog in Gaza, die de gemoederen ook in Nederland heftig in beroering bracht. De opmars van IS, gepaard gaande met niet voor mogelijk gehouden wreedheden. En in Afrika de uitbraak van het Ebola virus. Wie denkt er nog aan het voetbal? Toch kom ik er nog even op terug. Ik moest er aan denken toen in Nederland inwoners met een Turks paspoort mochten stemmen voor de verkiezing van een nieuwe president van Turkije. In Rotterdam was Ahoy er voor afgehuurd. Achteraf iets te optimistisch ingeschat, omdat maar een beperkt aantal mensen kwam stemmen. Ik heb met enige verbazing naar de beelden ervan zitten kijken. Turken die al jaren in Nederland woonden, brachten hun stem uit voor de Turkse president.
Laat ik voorop stellen. Dat recht hebben zij. Toch is er iets vreemds. Enkele maanden ervoor mochten dezelfde Turkse stemgerechtigden ook stemmen voor de Rotterdamse gemeenteraad. Overigens viel de opkomst van hen ook toen wat tegen. Dit dubbele stemmen is het gevolg van de dubbele nationaliteit die velen hebben, zowel een Turks als een Nederlands paspoort. Daar valt voorlopig niet veel aan te doen.
Dit betekent niet dat we dit dubbele stemmen moeten handhaven. Het bevordert niet bepaald de integratie of anders gezegd de betrokkenheid op de samenleving waar je nu woont. Je kiest nu eens voor de één dan weer voor de ander. Een echte keus wordt er niet gemaakt, zelfs niet na drie generaties.
Op dat moment moest ik aan het wereldkampioenschap voetbal terugdenken. Veel elftallen waren gemengd samen-gesteld, inclusief het Nederlandse. Daarin voetballen jongens met een Turkse en Marokkaanse afkomst. Ieder van hen komt voor de keus te staan of zij daarvoor willen kiezen of dat zij toch liever uitkomen voor het land van herkomst. Dat is voor velen geen gemakkelijke beslissing. Begrijpelijk, maar ze ontkomen er niet aan. De keus die zij maken is bepalend voor hun verdere carrière. Wie eenmaal gekozen heeft, kan niet meer terug. Zo kon het gebeuren dat er in een wedstrijd twee broers tegen elkaar voetbalden, waarvan de een uitkwam voor het land van herkomst en de ander voor het land waar zij verbleven.
Waarom is dat bij het voetballen, met alle ingrijpende gevolgen vandien, wel mogelijk, maar niet bij verkiezingen? Zou het niet goed zijn als hier komende en hier wonende Turken en Marokkanen na verloop van tijd voor eenzelfde keus gesteld worden? Wie er voor kiest om aan verkiezingen in het eigen land mee te doen, geeft zijn recht om hier mee te stemmen op. Omgekeerd geldt hetzelfde. Wie hier stemt, kan niet langer mee doen met verkiezingen in het land van herkomst. In de keus die men maakt, wordt duidelijk op welk land en samenleving men zich richt voor zijn eigen toekomst. Het lijkt mij heilzaam voor alle partijen.
At Polhuis