HET PAASVERHAAL IN BEWEGING

Een mens is terechtgesteld op wie anderen hun hoop en vertrouwen hadden gesteld Zijn lichaam is begraven. Het zou niet mogen gebeuren, maar het gebeurt. En het leven herneemt zijn loop…

Vanuit die stemming ging onze gemeente de Paasviering in vorig jaar. De tonen klonken nog na van het Paasoratorium van Marijke de Bruijne op Goede Vrijdag: “En zij vonden een reden om hem te doden. Zo hadden de gebeurtenissen hun beloop. Zoals zo vaak, zoals in alle tijden en overal gebeurt..”

Om de kracht van het opstandingsevangelie uit Johannes 20 zichtbaar te maken koos ik ervoor vanuit dit beginpunt de beweging van het verhaal te volgen:

Jezus’ lichaam is ten grave gedragen. Daarna is het stil geworden. Sabbat. Over die dag zwijgt het evangelie. De wereld houdt haar adem in……Het verhaal komt pas weer op gang in de vroege ochtend van de eerste dag der week. Maria gaat op weg vóór de dag aanbreekt, vóór het leven weer opgepakt zal worden. Vóór alles weer op zijn beloop gelaten zal worden.

Zij draagt de erfenis van de afgelopen dagen mee. De aanblik van de weggerolde steen wordt hierdoor gekleurd. Zo kan het donker een mens bevangen. Dan komt er een andere beweging op gang, die van Petrus en de andere leerling. Ook van hun beweging straalt de onrust af:

De één loopt net iets sneller dan de ander. Wat zullen zij aantreffen? Ook zij komen bij het graf. En zij zien….niets! Want eigenlijk valt er in dit verhaal niets te zien… Het enige dat deze twee zien, zijn de linnen doeken die als lijkwade dienden. Jezus heeft de doodskleren achter zich gelaten. Hier kan geen sprake zijn van kwade opzet. Maar wat er dan wél gebeurd is…Het mooie van dit verhaal is, dat het niet plotsklaps inslaat als een bom, maar dat het ons de tijd geeft erin mee te groeien. Langzaam begint het te dagen…

Om te begrijpen wat dat voor ons betekent moeten we echter nóg een keer naar het graf. Deze keer weer met Maria. Rouw heeft bij haar nog de overhand. Ze kan het nieuwe nog niet zien. Als Jezus zelf aan haar verschijnt, kan ze zelfs Hem niet herkennen……Tot Hij haar bij haar naam roept. Het is op dat moment dat er bij Maria iets gebeurt. Pas wanneer zij aangesproken wordt valt het volle Licht van de opstanding op haar, en krijgt de aanblik van het lege graf inhoud en diepgang. Nu pas breekt de dag aan.

Als gemeente mag je op Paasmorgen iedere keer weer deze beweging maken. Het is Maria die ons dichtbij het geheim van het lege graf brengt:

Wij worden bij onze naam geroepen, opgetild uit de waan van de dag, opdat wij ons omkeren en ons gezicht wenden naar het Licht. Dat betekent niet dat de weg daarna zonneklaar is, dat we er dan zijn. …Alleen in het gaan van de weg, in het vertrouwen dat de Opgestane op die weg mee zal gaan, zal zijn Aanwezigheid zich openbaren……Drie keer zijn wij naar het graf gegaan. Daar is Hij niet meer te vinden. Wij worden op pad gestuurd. Terug naar ons eigen leven, om Hem dáárin te ontdekken: De Heer is opgestaan!

Marianne Bogaard