BIJ HET AFSCHEID VAN EEN AARTSBISSCHOP

– (De milde penitenties van Simonis)

Gemengde gevoelens kunnen mij nog dagelijks bekruipen, als ik terugdenk aan het afscheid van zijne eminentie, onze kardinaal en aartsbisschop Simonis. De vroegere MP’s Van Agt en Lubbers verdrongen zich op een foto in mijn krant van 9 december met grappen om de scheidende eerwaarde, die -onderlangs een arm van de toastende Van Agt- nog net zichtbaar werd geflankeerd door de protestantse excellentie Piet Hein Donner. Hier werden geen ongepaste grappen gemaakt. Toch schreef mijn krant dat Simonis bekend stond om zijn milde penitenties bij de biecht. Is zo’n openbare verklaring óók nog gepast? Voor mij klinkt dit als achterklap uit het biechthokje. Dat doe je niet. Dit valt bij de biechtvader onder zijn ambtsgeheim.

Zou het bij de biecht erg moeilijk zijn, om uit de zachte woorden van een snikkende vrouw met gesmoorde stem te verstaan, dat zij prostitué was geworden? In het Haagse circuit gaat het verhaal dat Simonis als priester van de Sacramentskerk aldaar verstond, dat zij protestant was geworden. Dat bracht hem tot een aanzienlijk mildere penitentie dan geldend voor een zedendelict. Simonis dacht oecumenisch ook zonder Donner aan zijn zijde.

Ik ontmoette Simonis voor het eerst op een oecumenische kring voor zakenlieden uit onze wijk. Dat liep natuurlijk niet. Ik vroeg hem later als bisschop van Utrecht naar de kerkelijke betekenis van hoektorentjes op hoge kerktorens in Zeeland. Daarop kreeg ik tot nu toe geen antwoord. Van mijn kant hiervoor geen enkele penitentie, zelfs geen milde. Misschien komt de rustende Simonis nog eens achter die vierlingtorentjes, als hem het bericht bereikt dat Zeeland het jaar 2008 heeft uitgeroepen tot ‘Jaar van het Religieus Erfgoed’. Er fladderde bij dit bericht een ‘flyer’ uit mijn post met de wervende titel ‘Geloven in Zeeland’.

Ga er maar eens aan staan, Simonis. Het is nog niet te laat.

Gerrit Spijkerboer