Bevestiging in het predikantsambt op grond van ‘singuliere gaven’ is in de kerkorde nog steeds de uitzondering die de regel van een academisch opgeleide predikant bevestigt. Bewust houdt de kerk daarmee een ‘luikje’ open, bij wijze van zelfkritiek: de mogelijkheid dat God zijn Woord nog wel eens op een andere manier zou kunnen spreken dan via de geleerde voorganger. Deze kerkordelijke spanning vat het themanummer dat voor u ligt goed samen. Als redactie van In de Waagschaal meenden we niet heen te kunnen om alle commotie over de predikantenopleiding die is ontstaan na de verschijning van de nota Mozaïek van kerkplekken. Nu de synode over bepaalde aspecten van deze nota nog moet beslissen, bieden we dit themanummer graag aan kerk en synode aan, ter overweging. Geen preek voor eigen domineesparochie maar een bonte verzameling van aspecten aangaande de spanning tussen de soevereiniteit van Gods Woord en de verantwoordelijkheid van de kerk om het bij dít Woord te houden.

Daartoe analyseert Coen Wessel de historische en theologische verhouding tussen de spirituele en de intellectuele kant van de dienaar des Woords. Coen Constandse ziet vervolgens niet zozeer een spanning als wel een samenspanning – tegen theologie in de kerk überhaupt. Terwijl het toch niet zonder kan, betoogt hij. Evert Jonker schreef op verzoek van de redactie een rijk en genuanceerd betoog, waarin de roze olifant in de kamer niet wordt genegeerd: de financiële overwegingen van zowel gemeenten als studenten. Udo Doedens stelt in de prediking het geloof voorop, maar juist dat geloof is niet zomaar iets en verplicht tot studie en verdieping. En Mirjam Elbers vraagt zich af waarom dit hele thema eigenlijk zoveel emoties oproept, elke keer weer. We zijn daarom erg blij dat Margreet de Heer op haar geheel eigen wijze een verfrissende kijk op de zaak geeft in een stripverhaal van Dominee de Heer. Nog weer een heel ander perspectief geeft Nellie van Voornveld, die vanuit haar praktijkervaring laat zien hoe het zoeken van nieuwe wegen juist een beroep doet op alle hermeneutische vaardigheden van een ‘VDM’.

Tenslotte schetst Rinse Reeling Brouwer Rowan Williams als publiek theoloog en raakt zo impliciet aan het publieke karakter van het ambt – en buigt Willem Maarten Dekker zich over ‘verbondstheoloog’ Arnon Grunberg.

Het vorige nummer was door technische problemen bij de uitgever ernstig vertraagd, waarvoor excuses, maar dit nummer gaat met spoed richting kerk, synode en onze lezers: Tolle, lege!
Mirjam Elbers

In de Waagschaal, jaargang 48, nr. 9. 14 september 2019