De vaste lezers weten, dat ik dominee ben in Erichem en Asch, twee kleine dorpen in de Betuwe. Sinds enkele jaren maken beide dorpen deel uit van een streekgemeente. Het merendeel van de gemeenteleden is boven de vijftig jaar, wat een goede afspiegeling geeft van de bevolkingsopbouw van de burgerlijke gemeente. Het platteland ontvolkt doordat de jonge mensen wegtrekken naar Vinex locaties en de grote steden. Hun ouders zijn nog op een traditionele wijze bij de kerk in hun dorp betrokken.

De rol van de dominee op een dorp is nog altijd vrij duidelijk. Het gaat er niet zo zeer om meer schapen aan de kudde toe te voegen, maar oog en hart hebben voor de schapen die aan mijn zorg zijn toevertrouwd. Daarbij moet opgemerkt worden, ik ben dominee voor alle mensen in het dorp, niet alleen voor mijn eigen gemeenteleden. Af en toe voel ik me ook net kapelaan Erik van Odekerke als ik op de fiets door Erichem en Asch rijd. Helemaal toen ik onlangs nog op een boerenerf belaagd werd door twee herdershonden.

Vanavond eten mijn man en ik bij een ouder echtpaar dat in afwachting is van een acute opname in een zorginstelling. Hun beide kinderen wonen ver weg. Vanwege hun baan kunnen ze niet onbeperkt vrije dagen opnemen. Zo komt het, dat wij doordeweeks de mantelzorg van de kinderen voor hun ouders hebben overgenomen.

Alleen bellen met de kinderen om te zeggen ‘Het gaat niet goed met je ouders’ volstond in dit geval niet. Vanwege het dementeren van opeens beide ouders, was de situatie in huis volledig uit de hand gelopen. De kinderen hadden niet in de gaten hoe erg het was, omdat hun moeder maar bleef volhouden dat ze het samen nog best aan konden. Met hulp van de thuiszorg zijn de kinderen in actie gekomen en hebben ze een opname in een zorginstelling geregeld voor hun ouders. Volgende week gaan ze verhuizen.

Met voldoening kijk ik terug op de afgelopen weken. De chaos in huis is onder controle, schone lakens op de bedden. De ouderwets Hollandse maaltijden, die ik voor ze heb gekookt, hebben ervoor gezorgd, dat deze twee mensen weer zijn aangesterkt. Ze beseffen nu, dat verhuizen naar een appartement waar ze met zorg en ondersteuning gaan wonen, een goede oplossing is.

Had een ander dit niet ook kunnen doen, vroeg ik mezelf af. Waarschijnlijk wel, maar ik merkte ook, dat ze mij toelieten in hun huis, was, omdat ik hun dominee ben.

Ik vertel dit niet om mezelf de rol van barmhartige Samaritaan toe te dichten. Mijn gemeenteleden doen dit ook voor familieleden of voor hun buurman of buurvrouw. Ik heb enkel gehandeld naar wat nodig was. Naar de gelofte die ik heb afgelegd, om mijn ambt als herder en leraar op de plaats waar ik werk waardig en trouw te bedienen, met liefde voor de gemeente en voor alle mensen die de Heer op mijn weg brengt.

Zo pioniert ook de klassieke dorpsdominee　tegenwoordig op haar manier.

Machteld de Mik-van der Waal