‘Hij die trouw is tot in eeuwigheid’ – Psalm 146:6

Met deze woorden wordt het ‘Onze hulp’ aan het begin van de kerkdienst vaak verlengd. Als je dit hoort, besef je van wie we onze hulp eigenlijk verwachten: van de Heer die vasthoudt aan zijn trouw en die zijn naam waar blijft maken: Ik ben erbij. Soms zijn wij er onderling ook bij in elkaars leven, vaker niet. Alleen op bepaalde momenten kunnen we er zijn. Tussendoor laat je de ander in wat die dag in dag uit doormaakt ook weer los. Wat blijft is de trouw van God, die het werk van zijn handen niet loslaat.
Ondertussen kunnen we elkaar het vertrouwen geven om er te zijn waar nodig. In de gemeente en in de samenleving kunnen we niet zonder dat vertrouwen over en weer. Dat moet je ook wel verdienen, opbouwen, waarmaken, maar je kunt elkaar daarin telkens ook weer genadig zijn. Want in ons onderlinge vertrouwen, vertrouwen we uiteindelijk niet op mensen, bij wie op zichzelf geen redding is. Daar wijst dezelfde psalm ons op. Ken om te beginnen jezelf. Voor je het weet ontglipt de geestkracht je. Daar gá je met al je goedbedoelde plannen.

Als mens en als gemeenschap hebben we hulp nodig. Dat zeggen we niet zo gauw. Het wordt ons ook afgeleerd. Om hulp vragen, hulp willen bieden, strookt niet met de zelfredzaamheid die we verkondigen en de participatiesamenleving waar we naar streven. ‘Gelukkig wie de God van Jakob als zijn hulp heeft’, luidt de zaligspreking van Psalm 146. Zaligsprekingen zijn in de bijbel altijd voor mensen die het niet redden. Hen blijft God blijft trouw tot in eeuwigheid. De psalm neemt ons mee naar arme, verdrukte, hongerige, gevangen, blinde en gebogen mensen; naar vreemdelingen, wezen en weduwen. God blijft de mensen trouw die onze hulp nodig hebben. God doet hen recht. Hij geeft brood. De Heer bevrijd je. Hij opent je ogen. God richt mensen op. Hij beschermt en steunt wie geen helper hebben.

Dat is tegelijk een uitnodiging aan ons: om er te zijn waar hulp nodig is, in de gemeente en de samenleving, voor de mensen op onze weg. Gods trouw geeft het onderlinge vertrouwen om er voor elkaar te zijn als mensen die hulp nodig hebben. Zo hebben we de toekomst. Want God blijft trouw tot in eeuwigheid.

Gerben van Manen

In de Waagschaal, jaargang 50, nr 2. 6 februari 2021