Wegen Gods hoe duister zijt Gij (LvdK 292)

Met een kleine parafrase op de bijdrage van Jan Groenleer uit IdW nr.6: In Liedboek – Zingen en bidden in huis en kerk zijn heel wat liederen uit het vorige liedboek (1973) niet terechtgekomen. Ten onrechte naar ik meen.

Het tot gezang bewerkte gedicht van Isaac da Costa (1798-1860) is daar een pijnlijk voorbeeld van. Ook gezang 292 van de grote man van het Réveil moest om duistere reden plaats maken.

Wegen Gods hoe duister zijt gij,
maar we omvleuglen ons het hoofd
voor ’t verblindend licht der toekomst,
die ’t verrukte hart gelooft!

Blijve ’t middel ons verholen,
God maakt ons zijn doel gewis
door d’ onfeilbre profetieën
van zijn vast getuigenis.

Aan de eindpaal van de tijden
ziet ons oog de geest van ’t kwaad,
moe geworsteld en ontwapend,
tot geen afval meer in staat.

Als de Here God in allen,
en in allen alles is,
zal het licht zijn, eeuwig licht zijn,
licht uit licht en duisternis.

Wat maakt dit gedicht mij duidelijk ? Dat we de geest van het kwaad zullen kennen èn dat er ondanks alle verwarring en verlegenheid in het bestaan uitzicht is. De Here God zal Zijn belofte gestand doen, Hij zal alles in allen zijn.

Misschien spreekt voor mensen anno nu de taal van het lied niet direct aan, maar bij nadere lezing – en zingen – breekt het licht door. Zingen, een noodzaak om het geloof te innen. Voor mij is dit lied een zuiver blijk van bevinding.

Tenslotte, het nieuwe liedboek bevat bijna twee maal zoveel teksten als het vorige. Hedendaagse dichters zoals onder anderen Sytze de Vries, André Troost en Henk Jongerius hebben ruimschoots een plek gekregen, terecht. Helaas zijn er door de redactie, voornamelijk bestaande uit kerkmusici en theologen, (mij als modale kerkganger werd niets gevraagd…) ook keuzes gemaakt waardoor vertrouwde liederen en melodieën zijn verdwenen. Zie boven. Reden genoeg om de bundel van 1973 – en zelfs die van 1938 – niet bij het oud papier te gooien.

Gerrit Meeuwissen

G. Meeuwissen is lezer te Westervoort