SCHAAMTE

Ik kon het horen aan zijn stem en wist genoeg toen ik hem zag:
het is zover, hij heeft ontslag
de poort gaat nooit meer los voor hem.

Een en al schaamte en verdriet
zoals hij in zijn leunstoel zat,
mijn man, en ‘t was zijn schuld toch niet
dat hij geen werk meer had.

Eerst was hij dagenlijks op pad
zolang zijn werktijd had geduurd,
maar het was vergeefs: de hele buurt
wist wel dat hij geen werk meer had.

Een en al schaamte en verdriet
zoals hij in zijn leunstoel zat,
mijn man, en ‘t was zijn schuld toch niet
dat hij geen werk meer had.

Toen bleef hij thuis. Wat ik ook deed,
hij zag het aan en had kritiek.
Hij dronk teveel en hij werd ziek.
Er kwam een einde aan zijn leed.

Willem Wilmink (1936-2003)