HOE VERDER MET IN DE WAAGSCHAAL?

Aan al onze lezers en sympathisanten

In de Waagschaal bestaat dit jaar 65 jaar. Een mooie leeftijd, waarop je vroeger met pensioen ging. We kunnen terugkijken op een blad dat voor velen een bron van vreugde, herkenning en aanscherping van de geest is geweest, en hopeljk nog steeds is. In de Waagschaal heeft nooit onder stoelen of banken gestoken tot geloof te willen wekken; geloof vanuit de naam van Jezus Christus, in de verantwoordelijkheid voor onze naaste, ver en dichtbij, en daarom zowel kernachtig als wijd te willen zijn.

Aan alles komt een eind. Toch is in de afgelopen tijd voor ons als redactie de vraag of wij nog willen en kunnen doorgaan nauwelijks een serieus punt van orde geweest. Wat Karl Barth ooit zei over de nood van de verkondiging geldt, met alle relativeringen daarbij, ook voor een blad als het onze, waarvan de lezers en schrijvers zich maar al te vaak in deze nood herkennen. De vraag hoe lang we nog kunnen doorgaan, en meer nog: hoe, heeft ons in de achterliggende maanden echter wel flink bezig gehouden. Wij hebben hierover inmiddels een aantal knopen doorgehakt.

In de Waagschaal draait al vele jaren verlies. En eigenlijk een geflatteerd verlies, omdat vele trouwe lezers elk jaar zo royaal zijn om meer – of veel meer – bij te dragen aan abonnementsgeld dan waartoe ze verplicht zijn. En nog zijn wij als het zo doorgaat over een paar jaar op de fles. Dit komt natuurlijk omdat de productiekosten gestaag stijgen. Maar meer nog omdat, ondanks de nieuwe abonnees die wij gelukkig ook elk jaar weer aanwerven, ons bestand minstens zo gestaag kleiner wordt. Zelfs aan abonnees op In de Waagschaal komt een eind.

We willen hier graag vermelden dat de Stichting Alle-Dag-Kerk uit Amsterdam ons op eigen initiatief bedacht heeft met een flinke donatie, waar we natuurlijk zeer dankbaar voor zijn. De suggestie was daarbij om dit geld evenwel niet te laten wegvloeien in de algemene middelen, maar het als potje te gebruiken voor bijzondere doeleinden, bijvoorbeeld op het gebied van promotie.

Staande voor de keuze om ons abonnementsgeld te verhogen, en opnieuw een beroep te doen op onze trouwe lezers tot gulle gaven, waarmee we evenwel min of meer zullen blijven voortmodderen, of om tot een eenmalig resolute ingreep over te gaan die ons voortbestaan royaal verzekert, hebben wij gekozen voor het laatste. Dit betekent dat wij vanaf 2012 niet meer zeventien, maar twaalf keer per jaar zullen verschijnen, in dezelfde omvang en ook tegen dezelfde abonnementsprijs. In plaats van meer te betalen krijgt u dus minder te lezen.

Wij beseffen dat dit een aderlating is voor ons blad en ook voor u als lezer. Gelukkig hebben we de indruk dat een vierwekelijks verschijnen bij deze en gene ook opluchting geeft, omdat soms het ene nummer nog niet eens verwerkt is voordat al weer het andere komt. En allen die gewend zijn om ons wat extra’s toe te stoppen, kunnen met een goed geweten ook eens een pas op de plaats maken. Want wij vertrouwen erop onder deze condities een solide basis te creëren waarmee wij nog vele jaren voort kunnen. Dat laatste is, zo menen wij, geheel in de geest van onze lezers – en ook naar onze zin, gezien de vreugde waarmee wij ondertussen aan In de Waagschaal werken.

Dit betekent niet dat nu alles vanzelf zal gaan. Vooral het werven van nieuwe abonnees blijft aan de orde, jong en oud. Door het openen van een eigen website, door voort te gaan met onze Bijbelleesfestivals, door direct contact te zoeken met jonge theologen en predikanten en natuurlijk nieuwe schrijvers, hopen we nieuw van ons te doen horen. Doet u mee?

De redactie