VAN DE REDACTIE

De tijd dat we met Pasen het kruis zo snel mogelijk achter ons moeten laten is een beetje voorbij. Van een crisis die na drie dagen gelukkig minder ernstig bleek, zodat wij tóch opgelucht adem mogen halen, is het kruis nu meer het teken geworden van Pasen zelf, alsof een mens zo alleen ademen kán. Het is hier niet de plaats in te gaan op de oorzaken van deze verschuiving, maar dat zij samenhangt met een nieuw verstaan van onze geschiedenis lijkt mij zonneklaar. Steeds meer verliest bijvoorbeeld de bevrijding van nazi-Duitsland terrein als hét model om Pasen te begrijpen.

Coen Wessel mediteert over de nieuwe schepping als een stervensproces en spreekt van bloemen die bloeien aan het kruis. Dit aan de hand van de film Groundhog Day, die hij een diep christelijk sprookje noemt. Henk Lensink onderzoekt de vier kruisopschriften met oog voor context en detail. We horen dit keer over het waarheidsbegrip van de Koning der Joden bij Johannes als een religieus-politiek motief. Laura Reedijk bezocht het Catharijneconvent en stuitte op een Christus op de koude steen. Is de Man van Smarten ons inmiddels liever dan de triomferende Christus? Laat zo in elk geval de kerk zijn, betoogt Willem Maarten Dekker vurig. Van de tijd vóór de bevrijding verhaalt Jan Nuiver. Hij heeft het (kerkelijk) leven in Amsterdam in die dagen van dichtbij meegemaakt en kijkt erop terug.

En dan is daar het verbod op ritueel slachten, waar de meerderheid van de politieke partijen inmiddels voorstander van is. Spijkerboer stelt verontrust dat ten opzichte van de Joden hiermee een wissel gepasseerd wordt en roept op tot solidariteit. Ik verloorloof mij hier over dit onderwerp nog een paar gedachten.

Ik vermoed dat zich in de afkeer van dit slachten ook een afkeer van het offer manifesteert, dat is de gedachte dat iets of een ander zijn leven zou geven, dus zijn bloed zou laten stromen voor jou. Voordat een koe en geit hun bloed kunnen laten stromen moeten zij dood en tot ding gemaakt. Is dat liefde voor een dier? Het lijkt mij vooral de hypocrisie te ontkennen dat jouw ingevroren biefstuk van een levend dier komt dat jij even tevoor daartoe hebt vermoord. Waar ritueel slachten dan juist wijst op een verzoening tussen mens en dier, wijst de afkeer van dit slachten toch voor alles op de onwil dit bloed aan je eigen handen te herkennen en je daarmee te verzoenen. Maar die kip loopt door, zelfs als haar kop er afligt, en getuigt van een leven dat sterker is dan jij. Láát haar dan ook haar leven geven, als jij het sowieso tot je neemt.

Kronenburg en Doedens treden nog één keer in het krijtperk over de katholiciteit van de kerk, en komen misschien wel tot de kern. Zuurmond zegt zaken over het Onze Vader die je nergens elders leest. Kroesen duikt in het diepe Afrika, waar Joden met hun pesach heengingen nog voordat er christenen waren, en Polhuis buigt zich over Kroon. Hovy tot slot bespreekt de bundel van weer zo een dominee die gedichten schrijft.

In de Waagschaal – wil geven en leven. Wessel ten Boom

En let u ook nog even op de Noordmans studiedag.