VAN DE REDACTIE

Op de dag van schrijven van deze redactionele inleiding is er in de lucht al iets herfstigs, de middagzon is moe is van de strijd met de buien, bomen gaan stiekem verkleuren en de avonden krimpen. Maar in de studentensteden bot het uit, de scholieren die geen scholieren meer zijn, zitten met duizenden in de grootste kerk van de stad en luisteren naar hun nieuwe rector, de magnificus, en ze weten het: over een paar jaar zullen ze master zijn! Ach, wat ze nog niet weten is dat ze gemangeld worden tussen ploeteren en lummelen, eenzaamheid en verliefdheden, tussen een onbenul en een wijze. Hoe gedragen zich de almae matres? Zullen de jongens en meisjes van nu straks uitroepen: ‘vervloekt zij de universiteit, maar leve de studenten’? of zet de wetenschappelijke overheid alles op alles om hen te voeden en op te voeden? Ons blad, In de Waagschaal, zou wel eens willen wagen bij een aantal studenten lansgzij te komen en hun te vertellen over Nietzsche en Bergman bijvoorbeeld, zoals in dit nummer, over kerk en kind, in het vorige en hen in te wijden in het luisteren met elke keer de meditatie voorop. Ik las als student In de Waagschaal niet, mijn vader las het (en hij leest het nog), er schreven ook nooit studenten in het blad, wij waren te jong en te speels.

Op de laatste redactievergadering is uitvoerig gesproken over dit ‘langszij komen’ bij studenten, wellicht voornamelijk studenten in de theologie. Die trouwens lang niet altijd de pastorie zullen in gaan, want het vak theologie is niet het zelfde als voor dominee leren. Theologie is nauw verbonden met cultuur en politiek. Zo breed zet In de Waagschaal zijn kolommen open en zo fel kan het knetteren in één en hetzelfde nummer. Je moet ons blad leren liefhebben en er aan verslaafd raken, merkte een van de jonge redacteuren op. Ja, maar we zullen misschien ook anders moeten gaan schrijven, hen begeleiden, zei een ander. Kortom, we maken als redactie ernst met dit ‘wel eens willen wagen’. Natuurlijk ook uit eigenbelang, laat ik eerlijk zijn. Je moet laten weten dat je er bent, anders zal je op een kwade dag vaststellen dat het over en uit is met In de Waagschaal. Het bijzondere van ons blad is dat het een bedding is, zoals levend water zijn weg kiest en voortstroomt daar waar het kan gaan. Bedding ook in de zin van traditie; en traditie is sterk zijn maar ook broos. Jonge mensen zappen wat af, snel en slim. Hen daarover hard te vallen past ons niet, maar hen in een bepaald vaarwater te brengen kan de moeite waard zijn.

Hoe we een en ander zullen gaan organiseren, daar beraden we ons de komende weken op.

We houden u als lezers op de hoogte. Houden ons ook aanbevolen voor suggesties en raadgevingen. Misschien doen we een beroep op een bijdrage.

Moge deze keer de artikelen voor zichzelf spreken; ja, dat zullen ze zeker doen!

S.L.Schoch