COMMENTAAR (Een synodaal rapport )

Ec ht onder de indruk ben ik niet van de argumenten van voor- en tegenstanders van het kerkorde artikel over de onopgeefbare verbondenheid van de kerk met Israël. Koetsier, voorstander van het schrappen, bestrijdt de Christenen voor Israël. Cohen Stuart reageert daar weer op door op felle toon hem van antisemitisme te beschuldigen. Dat zal Koetsier weer stijven in zijn opvatting en zijn reactie zal ongetwijfeld Cohen Stuart en de zijnen op hun beurt in hun gelijk bevestigen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze polemiek steeds oninteressanter ga vinden. Preken voor eigen parochie is het en het eigen gelijk halen via de ander. Soms denk ik dat zij beiden het bestaan van de ander wel prettig vinden. Hoe harder die roept des te scherper kan ik mijn punt maken. Bah, kinderachtig gedoe, waar je verder geen aandacht aan zou moeten besteden als de zaak waar het om gaat niet zo belangrijk is. Mijn overtuiging is dat zij beiden die zaak geen goed doen. De één niet met de eenzijdige aandacht voor Israël, de ander niet met de eenzijdige aandacht voor het lot van de Palestijnen. Ik voel mij noch bij de één, noch bij de ander op mijn gemak.

Wel onder de indruk ben ik van het onlangs door de Synode besproken rapport over het Israëlisch-Palestijns-Arabisch conflict. Het is een evenwichtig rapport, dat in rustige bewoordingen rake dingen zegt. Het doet recht aan de ondertitel. Het is een bijdrage tot de meningsvorming in de Protestantse kerk in Nederland. In het rapport onderscheidt de kerk de verantwoordelijkheden zonder deze van elkaar te scheiden. De onopgeefbare verbondenheid met Israël wordt, na een grondige analyse, opnieuw bevestigd. De oecumenische verbondenheid met de Palestijnse christenen wordt uitgesproken en als derde klinkt de oproep om solidair te zijn met de slachtoffers, Joden zowel als Palestijnen. Afsluitend worden in 9 punten de randvoorwaarden voor het kerkelijke beleid uiteengezet. Daarin worden de genoemde verantwoordelijkheden concreet uitgewerkt. Gekozen wordt voor de twee-staten-oplossing, het opkomen voor de rechten van de Palestijnse bevolking in de bezette gebieden en het benutten van de contacten met met name de kerken in het Midden Oosten om het gesprek tussen Joden en Palestijnen te bevorderen.

Deze positiebepaling van de Kerk lijkt mij in dit conflict de enig juiste. Dat is geen eenvoudige weg. In het rapport wordt het eerlijk onderkend. De beide polen in het debat doen er goed aan hun onderlinge polemiek te staken. Zij doen er beter aan dit rapport van de kerk serieus te nemen. Het kan hen bevrijden uit de kramp waarin zij elkaar gevangen houden.

Betrokkenheid bij Israël kan niet zonder aandacht voor Palestijnen en opkomen voor Palestijnen kan niet zonder zorg voor Israël. Dat moet telkens weer uitgesproken worden. Wie zegt dat de aandacht of de zorg voorondersteld wordt, schiet te kort en roept de verdenking op daaraan slechts lippendienst te bewijzen. Er moet, hoe lastig dat ook is, steeds met twee woorden gesproken worden.

Het synodale rapport laat zien dat dat kan. Ik hoop dat het door veel predikanten, ambtsdragers en gemeenteleden gelezen wordt.

AP

(Het rapport is de te downloaden van www.pkn.nl)