COMMENTAAR (Benno L.)

Met een lichte vorm van verbijstering luister ik naar de protesten van Leidenaars tegen de huisvesting van Benno L. in hun gemeente. Zij zijn voor geen rede vatbaar. Ze willen maar één ding. Weg met deze pedofiel. Dat hij zijn straf uitgezeten heeft, telt niet. Dat er door de bevoegde instanties allerlei veiligheidsmaatregelen genomen zijn, wordt niet gehoord. De primaire emoties voeren de boventoon. Of het beleid van de burgemeester doorgezet wordt, is op het moment dat ik dit schrijf nog niet bekend. Ik vrees van niet. Het eventuele succes van de actievoerders zal niets oplossen. Het probleem wordt er door verergerd. Iedere andere groep van bewoners zal op dezelfde manier haar gelijk afdwingen.

Laat er geen misverstand over bestaan. Ik verafschuw de daden van Benno L.. Ik vind het terecht dat hij er voor gestraft is. Ik begrijp in zekere zin de emoties van de boze bewoners ook nog wel. Ik heb zelf kinderen en nu ook kleinkinderen. Ik moet er niet aan denken dat zij slachtoffer zouden kunnen zijn. Over mijn emoties dan maak ik mijn geen illusies.

Kenmerk van onze beschaving is dat we het oordeel aan de rechter en andere bevoegde instellingen overlaten. Uiteraard niet klakkeloos. Van die instanties mag verantwoording gevraagd worden. Dat is in deze zaak ook uitgebreid gebeurd. Zij worden evenwel niet geloofd. Het doet er niet toe wat zij zeggen. Dat was het wat mij verbijsterde.

In al hun rauwheid maken de boze reacties duidelijk dat onze samenleving ontkerstent. De christelijke normen en waarden maken plaats voor onze heidense natuur. Ik weet wel dat deze christelijke beschaving een dun laagje was, maar toch, het beteugelde lange tijd de oerdriften.

Daarom lijkt mij de zaak van Benno L. niet alleen een probleem voor de burgerlijke overheid, maar ook voor de kerken. Niet alleen in Leiden, maar overal in onze samenleving zal opnieuw de vraag aan de orde moeten komen wat het betekent dat wel de daden geoordeeld worden, maar dat dat geen verwerping van de mens betekent. Als dat zo is, heeft dat gevolgen voor de omgang met mensen zoals Benno L.. Dat zullen ook in de kerken lastige gesprekken worden.

Ik pleit er dus niet voor om de emoties van de boze inwoners te negeren. Die leven ook in ons eigen hart. Het laatste woord mogen zij niet hebben. Het gesprek en het gevecht moet er mee aangegaan worden. In de praktijk betekent dat steun voor de inzet van de burgemeester. Begrip kweken voor zijn inzet. Dat begrip kan er zijn als in zijn aanpak recht gedaan wordt aan alle emoties.

Ik weet niet of de Leidse kerken zich in deze zaak uitgesproken hebben. Op internet kan ik niets vinden. Ik hoop het. Omwille van de beschaving mogen zij in Leiden en nergens in onze samenleving ontbreken. Er staat meer op het spel dan het lot van Benno L..

At Polhuis