Wat doe je?

Op de drempel van ons kerkgebouw kijk ik naar buiten en zie een grote kale zandvlakte. Dat symboliseert de kern van pionieren: vanuit het niets beginnen met kerkopbouw. Nieuwe vormen van geloofsgemeenschap laten groeien. Pioniersplek “Nieuwe Goudse’’, gestart in juli 2014, richt zich daarbij op dertigers in hun diversiteit: randkerkelijke dertigers, dertigers in de geografische wijk, en dertigers met een chronische ziekte en/of beperking. Onder het motto: geloven met pit, zonder grenzen. Het eerste jaar staat in het kader van luisteren en relaties leggen. Dus houden we interviews, en bespreken met elkaar en dertigers zelf de thema’s die daaruit komen. We lezen, we kijken, we leggen ons oor te luister bij andere pioniersplekken. We organiseren iedere zondagavond een bijeenkomst voor dertigers. We experimenteren met vormen van meditatie. We luisteren naar wat speelt in de wijk in opbouw en laten daar nadrukkelijk ons gezicht zien en onze stem horen. We werken aan de vorming van een pioniersteam en aan de communicatie en netwerkvorming via website en sociale media.

Wat hoor je?

In het algemeen vooral positieve reacties op ons initiatief, zowel binnen als buiten de kerk. Persoonlijk hoor ik mijn eigen vragen. Vragen bij het bestaande, op een andere wijze dan vroeger. Waarom die centrale plek voor de zondagochtenddienst? Wat is kerk eigenlijk? Wat is eigenlijk de kern van het geloof? Met welk verhaal ga je de boer op en wanneer komt dat verhaal aan de orde? Hoe doe je recht aan zowel het aansprekende als appellerende karakter van het Evangelie? Wat is de verhouding tussen de ‘’oude’’ en ‘’nieuwe’’ kerk?

Wat lukt?

De voorbereidende fase was inspirerend: ik houd ervan om inhoudelijk en beleidsmatig bezig te zijn, en mensen te enthousiasmeren. Dat is gelukt en lukt nog steeds. Het eigenlijke pionieren is weerbarstiger, maar niet zonder resultaat: dertigers laten zich interviewen, de dertigerskring op zondagavond is een blijvertje, contacten in en ideeën voor de wijk groeien en de eerste ervaringen van mediteren met de doelgroep zijn bemoedigend. We zien ook contouren van gemeenschapsvorming ontstaan. Naast praten kwam bij de kring op zondagavond de wens op om samen te gaan eten, en om wat dieper in te gaan op vragen van geloof en leven. In onze stadswijk valt ons idee voor iets als een “community tuin” (op de plaats van de zandvlakte) in goede aarde. Wijkbewoners, kerkmensen en dertigers uit ons verse netwerk blijken elkaar te vinden in het enthousiasme voor dit project, en zo ontstaan nieuwe verbindingen.

Wat is problematisch?

Het staan op de drempel, met aan de ene kant het onbekende van de ongerepte vlakte, en aan de andere kant het vertrouwde van mijn kerk. Die positie betekent voor mij op dit moment het grootste spanningsveld. Het pionieren trekt en daagt uit, tegelijk ben ik geroepen predikant voor de (wijk)gemeente te zijn. Voldoende tijd en ruimte vrij maken voor het pionieren blijkt moeilijk. Ook al omdat pionieren een heel ander soort inzet van je vraagt. Je moet nieuwe mensen opzoeken, je gezicht laten zien in nieuwe kringen en goed luisteren naar wat voor jou nieuw is. Een tijdrovende werkwijze die bovendien nu nog nauwelijks concrete resultaten oplevert.

En toch: die band tussen gemeente en pioniersplek is onze eigen kracht. Ik geloof dat het goed is om die spanning inhoudelijk en praktisch maar uit te houden. Ik geloof dat het nieuwe gebouwd wordt op het oude, en dat het oude verrijkt wordt door het nieuwe. Ik heb nog geen idee wat het allemaal gaat worden. Drie jaar lijkt me nu al veel te kort om de pioniersplek de beoogde duurzaamheid te geven. Maar boeiend is het. Als team discussiëren en reflecteren we, zingen en bidden we, tobben we af en toe, maar vooral lachen we ook.

Trijnie Bouw

Ds T. Bouw is predikant van de Protestantse Wijkgemeente i.w. Ontmoetingskerk Gouda,  pionier en lid kernteam pioniersplek “Nieuwe Goudse”