De oorlog in Syrië en Irak komt beangstigend dichtbij. Het afgelopen jaar kwamen zo’n anderhalf miljoen vluchtelingen naar Noord-West Europa. De afgelopen weken werd Parijs getroffen door een terreuraanslag.  Deze aanslag was niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. De terreur van radicale moslims zal nog wel een generatie duren. We moeten ons daar op instellen en een weerbare samenleving  zijn.

De overheid moet tonen dat ze de samenleving wil beveiligen. Voor een deel door verder te gaan met de redelijk succesvolle aanpak van monitoring van jongeren in probleemgebieden via wijkcoaches, wijkagenten , leraren etc. Voor een deel ook door hard optreden tegen de kring van sympathisanten rond de terroristen. Dat zijn de mensen die onderdak verschaffen aan terreurcellen, informatie leveren of verdachte zaken niet doorgeven aan de politie. Het moet heel onaangenaam worden om terrorisme te ondersteunen.

De rol van de civiele samenleving is een andere: open en hartelijk naar iedereen die ‘bij ons’ wil horen. Beloon moslimjongeren die deradicaliseren. Blijf moslimhaat veroordelen. Voor kerken hoort daar bij: blijf contacten met de moskee onderhouden. De staat moet waar nodig zijn vuist tonen, maar de burgers moeten ‘theedrinken en knuffelen’. De staat moet een scherp zwaard dragen, de samenleving moet zich omgorden met de wapens van het licht (vrij naar Romeinen 13).

Onze samenleving kan een tijd van terreuraanslagen doorstaan. Maar dan moeten politici en andere leidslieden wel leiderschap tonen. Hollande, Rutte en de CDU zullen de teugels strak en vastberaden in handen moeten nemen. Anders zullen Marine le Pen, Geert Wilders en Pegida het beleid gaan bepalen.

De kerk kan vastberadenheid én openheid ondersteunen. Maar op het punt van de vastberadenheid valt nog wel wat te leren. Ik hoor na de aanslagen veel oproepen in de kerk aan God om zich te ontfermen over de wereld. Dat is op zich prima, als daar maar de uitgesproken overtuiging bij hoort dat Gods vijanden vergaan.  Ik wil meer vastberadenheid en wat minder onmacht.  De overtuiging uitspreken dat  God recht spreekt versterkt in het hier en nu de weerstand tegen onrecht en terreur. Het geeft moed om moeilijke tijden te doorstaan. God is niet onmachtig en onze samenleving is dat ook niet.

Coen Wessel